Τελευταία ημέρα του 2012.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.
Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.
Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου